Nigdziebądź to pierwsza książka Neila Geimana, którą udało mi się przeczytać (właściwie to druga, bo kiedyś, dawno dawno temu czytałam Koralinę). Jest ona napisana na podstawie serialu o tej samej nazwie. Serialu nie oglądałam, ale raczej obejrzę, bo książką byłam zachwycona. Zobaczymy jak ta sama historia została przedstawiona na ekranie.
Neil Gaiman opowiada nam historię Richarda Mayhew, który jest zwyczajnym mieszkańcem Londynu, do momentu gdy... No właśnie. Do momentu, gdy nie spotyka leżącej w kałuży krwi dziewczyny i nie postanawia jej pomóc. A potem zwyczajnie znika. Ludzie go nie widzą, nie pamiętają. Jego mieszkanie zostaje wynajęte komuś innemu. Postanawia więc znaleźć Drzwi, dziewczynę której wcześniej pomógł. Richard odkrywa kilka zaskakujących prawd: są dwa Londyny: Londyn Nad, w którym żył i Londyn Pod, w którym zaczęła się jego prawdziwa przygoda.
Świat wykreowany przez Neila Geimana jest naprawdę niesamowity. Łączy elementy baśniowe z rzeczywistością i robi to w tak niesamowity i niespotykany sposób, że ja, jako czytelnik nie mogłam się doczekać, aż będę go poznawać coraz to lepiej. Wydawało by się, że istoty z świata przestawionego są całkowicie bajkowe, a tymczasem anioł jakby nigdy nic rozmawia sobie przez telefon.
Nie wspominając ogólnie o bohaterach. Naprawdę już dawno nie czytałam książki, gdzie byliby oni tak barwni. Nieraz mnie zaskakiwali, pokochałam każdego z osobna. A Richard... mogłabym napisać o nim osobnego posta. Jego normalność, jego człowieczeństwo, jego przynależność do Londynu nad, cała jego osoba idealnie kontrastowała z pozostałymi postaciami i z całym światem przedstawionym. Ludzie mogli rozmawiać ze szczurami dzięki Szczuromówcom, co więcej, uważali, szczury za ważniejsze od siebie. Co jakiś czas organizowano Ruchomy Targ, za każdym razem w innym miejscu. Anioł upijał bohaterów winem pochodzącym z Atlantydy, a Richard zadawał głupie pytania.
Moją wielką sympatię zdobyli pan Croup i pan Vandemar, swoją groteskowością. Teoretycznie powinni budzić strach, ale w rezultacie są zwyczajnie śmieszni. Sam fakt nazywania ich "panami" zdaje się komiczny. Biorąc od uwagę ich profesję, powinni być przerażający. Tymczasem pan Vandemar cały czas je jakieś surowe mięso i jest nieco... opóźniony, podczas gdy pan Croup próbuje nieudolnie zachować pozory groźnego zabójcy. Chociaż żyjąc w Londynie Pod pewnie i tak bym ich unikała...
Podsumowując, ta książka podobała mi się w każdym calu. Świetne dialogi, świetny styl, mimo, że główny wątek był lekko przewidywalny, to i tak czytałam z zapartym tchem, by dowiedzieć się, czy to się skończy, tak jak przewidziałam, A ostatnie rozdziały to już w ogóle miazga. One mi się chyba najbardziej podobały, dwa ostatnie, lub jeden ostatni. Ogólnie dlatego, że okazało się, że nie zawsze to, do czego jesteśmy przekonani jest dla nas najlepsze. Richard tego doświadczył i tak naprawdę każdy z nas tego doświadcza. Każdy z nas często upiera się przy swoich racjach, ale w końcu musi przyznać że nie miał racji.
